بررسی کارایی پلیت‌ روی مخاطی در درمان شکستگی‌های تیغه کامی فک فوقانی

مقدمه: در ترومای ناحیه میانی صورت، شکستگی‌های کامی اغلب با شکستگی‌های فک فوقانی (لفورت) همراه هستند. این شکستگی‌ها ممکن است چالش‌هایی در تشخیص و درمان به وجود آورند و اگر به‌طور صحیح درمان نشود منجر به مشکلات بد جوش خوردن، مال اکلوژن و فیستول دهانی ـ بینی می‌شوند. هدف از این مطالعه، بررسی کارایی مینی پلیت معمولی روی مخاطی در درمان شکستگی تیغه کامی فک فوقانی بود. مواد و روش‌ها: در بیماران با تشخیص شکستگی کامی، تحت بیهوشی عمومی آرچ بار فکین بسته شد. پس از جااندازی و فیکساسیون سایر شکستگی‌های موجود، اکلوژن مناسب فک فوقانی و تحتانی با کمک سیم بندی میان‌کامی حاصل شد. فیکساسیون شکستگی کامی در اکلوژن مطلوب با استفاده از یک مینی پلیت معمولی مستقیم 4 سوراخبافاصله به ضخامت mm2 و چهار عدد پیچ به طول mm8 در طرفین خط شکستگی انجام شد. ثابت‌سازی بین‌فکیبه مدت 10- 7 روز و الاستیک تراپی به مدت 2 هفته صورت گرفت. پیچ و پلیت ها بعد از 10- 8 هفته از کاربرد آن‌ها، تحت بی‌حسی موضعی یا آرام بخشی خارج شدند. پیگیری بیماران در فواصل 3 ماه به مدتیک سال انجام گرفت. یافته‌ها: این روش در 10 بیمار دچار تروما که دارای شکستگی تیغه کامی بودند، به‌کاربرده شد. پیچ‌ها و پلیت های کامی روی مخاطی تا زمان‌برداشتن آن‌ها به‌طور محکم در سقف دهان و در محل خود باقی ماندند و در هیچ‌کدام از بیماران، فیستول دهانی- بینی، نکروز مخاط یا اکسپوژر استخوان زیرین، تداخل با تکلم، بلع یا جویدن یا سختی در بهداشت دهانی ذکر نشد. قطعات پالاتوآلوئولار در موقعیت صحیح خود باقی‌مانده و اکلوژن و عرض صورت به‌جز در یک مورد بازسازی شد. نتیجه‌گیری: ثابت‌سازی شکستگی‌های کامی با مینی پلیت های معمولی بدون کنار زدن موکوپریوستئوم پوشاننده کامی، در ثبات و بازسازی عرض قطعات کامیامکان‌پذیرمی‌باشد. در عین‌حال از ایجاد عوارضی مانند تشکیل فیستول و تداخل با اعمال حفره دهان اجتناب می‌شود.